Voelen

Voelen

boven me

alles vol

en vet

ik plant lood in mijn voeten

zet me schrap

aan de achterkant is het ijler

waarschijnlijk omdat

de rechter hersenhelft

tijdelijk blokkeert

mijn hartenkant compenseert

staat vanavond wagenwijd open

waardoor mijn bloed met een noodgang

wordt rondgepompt

ik nodig je uit

maar wil niet

dat je me plukt

of plet

ga tot daar waar je weerstand vind

ik bind je

aan mijn grenzen

buiten

in de schemering

schreeuwt een zeemeeuw

de stem van mijn opa

jouw tijd

hier

komt nog

Marco van der Bij, oktober 2014

krottenwoning

Krottenwoning

het huis

bestaat

uit stukken

geschimmeld golfplaat

binnen geen ruimte

voor lucht

slechts beschutting

tegen zoekenden

straten bestaan

uit hopen

aangestampte modder

en kronkelend geulen

waarin hoop wordt weggewist

met pis en gore smurrie

klein leven

nu al geplakt

met repen

slecht klevend tape

vastberaden klemt ze

de lompen in haar hand

stopt de gaten

in haar toekomst

rasta haar

stinkt

vage vleugen

in woeste plukken

morgen misschien

weer een dag

Marco van der Bij, 16-09-2014

Gemis

Vanuit jouw stoel

klopt mijn hart

onder druk

ademt de avond anders

staan alle levenssappen

schijnbaar stil

ongedierte

vertoont andere patronen

bladeren van olijfbomen bewegen

tegendraads

drukken wolken in vreemde vormen

belemmeren de verspreiding

van hemellicht

als de wilde vuurtongen in de oven

langzaam overgaan

tot traag lispelen

van gloeiende lokwoorden

verwacht ik ieder moment

jouw uitgesproken commentaar

het blijft doodstil

jij passeerde hier slechts

de tijd

Marco van der Bij

Beter laat dan nooit

Onderstaand gedicht op een balkon in Italie geschreven in de nacht van 19 op 20 juli, al op verschillend plekken gepubliceerd, hier dan ook nog maar even...

Ik wist niet
dat je voorgoed weg zou gaan
dacht dat tijd en afstand
geen rol konden spelen

het vizier gericht
op het oosten
waar warmte ooit haar oorsprong vond
zonnestralen je liefdevol beroerden
de hemel binnen handbereik was

één druk op een onbekende knop
één genadeloze klap
toekomst stortte reddeloos ter aarde
waar de koude grond haar opslokte
duisternis haar jeugd claimde
haar vele namen bibberend
op een zwarte lijst werden gezet

het westen baadde in bloed
alle antwoorden bekend
maar verscholen in mistige politiek
ik kijk vragend omhoog

de sterren kleuren rood vannacht

Marco van der Bij
19-07-2014

station

Stadsgedicht 20

Station

Ik vertrek

uit deze hal

signalen fout gegeven

seinen verkeerd begrepen

deze roestige rails lopen uiteindelijk morsdood

hier zoeken mensen

onder hoogspanning

driftig naar richting

op het tikkend ritme van tijd

razen levens voorbij

het strakke schema stopt slechts

als het te laat is

doorbreekt de kadans van passerende treinen

verstoort de balans van onzichtbare lijnen

mijn glimlach vertraagt

gehaaste sporen

van leven op onbeschreven wegen

totdat de tocht me terugtrekt

naar de wachtende stad

ik ben van mij !

Marco van der Bij

Wijsheid

Met een simpele knik

wijst hij mij

mijn plek

gelig oogwit

verkent voorzichtig

zijn kansen

zwaar beladen bloedbeelden

bewogen decennia

lang stroomopwaarts

door dichtslibbende aderen

zachtjes leggen ze aan

schokken na in mijn schoot

ik stik

verdrink

in vaten vol verlies

die trots verankerd lagen

in pezige vezels

hij slikt

in driedelig hemelsblauw

glimlacht hij diep zielsverdriet

weer veilig naar binnen

Marco van der Bij

Julia van Nieuwenhout en BruusQ

Kijk zelf maar..

geen woorden nodig

https://www.youtube.com/watch?v=Xi7oiGW3zUk