Friesland
In absolute windstilte
kwamen we aan
het dunne haar boven
de grote oren
en woest witte bakkebaarden
stond alle kanten op
met grote kolenschoppen
duwde hij zichzelf van de bedrand
strompelde naar de wankelstoel
stommelde wat over kaas keren
en de dakpannenfabriek
onderweg rustten
de vergeelde vingers kort
op mijn schouders
schuurde de stoppelbaard vluchtig
over mijn kruin
hij keek, knikte
slurpte wat lauwe koffie
het meeste vanaf een schoteltje
de raspende tabakstem
maakte flauwe grapjes
mijn broers lachten hees
ik besloot
om als oudste niet te huilen
vlak voor de storm
vertrokken we
huiswaarts
en konden nooit meer
terug
Marco van der Bij, 27-03-2015
