Voor Giovanni

Voor Giovanni

Slaap zacht

oude vriend

Je lijf lijkbleek

op de zwart beklede hoekbank

de hand waarmee je jarenlang gaf

strak langs je borstkas

de andere

waarmee je pijnplekken duidde

met gekromde vingers op je buik

ontvleesde benen

hoog opgetrokken

adem gebroken

je lichaam opgerold tot een vorm

die je terugbrengt

naar het allereerste begin

wat ik het meest zal missen

is je ontwapenende glimlach

bij een glas

avondrood

Marco van der Bij, 25-3-2013

Taboe

Een gedicht mogen schrijven bij een Valentijns schilderij van Marieke Hulsegge

Taboe

Gulzig

likje, likje

de laatste zware rode wijn

van je lippen

vingers trillend

langs rondingen

van glas

glunderend van valse schaamte

bedenk ik je bloot

til je billen op mijn schoot

haal mijn slanke handen

langzaam

door de klitten van je

krullende lange zwarte haren

teder strelend

kusje, kusje

zoetzachtjes op de lelletjes van je oren

je smelt

op het puntje van mijn tong

met klamme wangen plakkend

tegen jouw lange hals

ik fantaseer je tanden, lippen, mond

je volle borsten

raken de mijne

maar.....

eerst verdrinken

in onmetelijke dieptes

van je zilte ogen

geef je over

als jouw taboe is gebroken

vertel me dan alsjeblieft

dat ik win

Marco van der Bij, 28-01-2014

Schatkaart

Schatkaart

De jas nonchalant

over de houten stoelleuning geslingerd

toppen van piekerig haar

bereiken haast

de nog natte kleverige tafel

waarop halfvolle kopjes cappuccino

oncontroleerbaar

lijken te dansen

het voorovergebogen lichaam

gebaart kant

en klare taal

praat belagend

langzaam omlaag

van kruin via strakgespannen schouders

en hals

stiekem spiekend

naar het centrum

van de schaduw

om het onbekende te verkennen

ik geef je

stukken schatkaart

zonder kruis

Moeilijk

Zo dan, dat gebeurt mij niet zo vaak, ben nu al zo'n week of drie bezig met mijn laatste gedicht, en steeds als ik het teruglees, moet ik het weer veranderen, omdat het niet de situatie omschrijft zoals ik het meemaakte, en bedoel. Hmm, even volhouden nog denk ik, Dan toch maar even mijn laatste stadsgedicht hier neerzetten, dan staat er voorlopig toch wat

Stadsgedicht 14

Kerstmis

lijkbleek ligt het kind

snikkend op glimmend glad wit

ze schraapt haar keel

klopt glitterend ijsvijlsel

van haar knikkende knieën

even piekte ze hoger dan

de reusachtige kerstboom

vol ijsbloemen

die het kerkplein versiert

mensen slingeren lachend langs

verliezen hun stekeligheid

bij volle glazen warme wijn

rode hoofden gloeien

totdat men stugheden vergeet

scheve schaatsen vergeeft

zich met onbedoelde koeltes verzoent

jammer

dat dit

te vaak alleen

onder druk

van dreigende dennennaalden

lukt

Marco van der Bij, 6 december 2013

Barst

Barst

Onder de gebarsten bast

vloeit een sterke stroom

vrij leven

achteloos

naar de nog groen klimmende kruin

kale takken tikken
schrapen een scherp
irritant geluid
geen schuilplaats meer
lang verborgen zinnen

moeten eruit

er bestaat geen steun

van een stevige stam

zonder littekens
uit het verleden

Wedstrijd

Ik had de eer om in de jury te zitten van de dichtwedstrijd van het Nederlands Dichterspodium in Werkendam. Een mooi initiatief van Marcel Vaandrager, er waren vele mooie gedichten ingeschreven. Het volgende gedicht van Ruben Brugnera maakte bij mij (en de andere juryleden) heel veel indruk. WAUW!  Voor mij de terechte winnaar, PRACHTIG!

Engel

Met je vinger in de lucht

beroer je Andromeda.

Een kwartmiljoen lichtjaren omgorden

donker en zwaar

mijn hand naast de jouwe.

Achter een cyclopenoog en

in de vlakte tussen drie heuvels

vervleest je hemelse zending:

Jouw stralend lichaam tegen het mijne

echoot tot in mijn duistere krochten.

Jij tongt een taal die ik versta.

Zie de stalen ketens, mijn

erfstukken! Ik heb ze afgelegd,

net als mijn kleren.

Voel mijn stramme klauwen,

te week gelegd in clementie,

ze laven zich dankbaar aan je overvloed.

Laat ons nu de overwinning vieren,

in het licht van de zon

dat lonkt door je stralenkrans.

Ruben Brugnera

Klooster

Stadsgedicht 13

Klooster

Gregoriaanse klanken

hangen lang in donkere gangen

valse vlammen werpen

silhouetten van armoede

over muffe muren

rang en orde

grijpen

dwars door de dunne tijd

hedendaagse epische epistels

zijn steevast

langdradig luchtledig

vergrijsde breinen grijnzen

sukkelend in slaap

onrust ontwaakt

ongeloof gewekt

nog steeds dragen

zwakken de zwaarste kruizen

iedereen wijst

niemand durft

een gebed zonder end

korte metten maken

blijft

monnikenwerk

Marco van der Bij, 22-10-2013